شقایق گفت:با خنده نه بیمارم نه تبدارم

 

اگر سرخم چنان اتش حدیث دیگری دارم

 

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی

 

نبودم ان زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

 

یکی از روزهایی که زمین تبدارو سوزان بود

 

وصحرا در عطش می سوخت

 

تمام غنچه ها تشنه

 

و من بیتاب و خشکیده تنم در اتشی می سوخت

 

ز ره امد یکی خسته زپایش خار بنشسته

 

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود

 

ز انچه زیر لب میگفت

 

شنیدم سخت شیدا بود

 

نمیدانم چه بیماری برجان دلبرش افتاده بود اما

 

طبیبان گفته بودندش اگر یک شاخه گل ارد

 

ز ان نوعی که من بودم بگیرند ریشه اش را

 

بسوزانند شود مرهم برای دلبرش اندم

 

شفا یابد

 

چنانچه با خودش میگفت بسی کوه و بیابان را

 

بسی صحرای سوزان را

 

به دنبال گلش بوده و یکدم هم نیاسوده

 

که افتاد چشم او ناگه به سوی من بدون

 

لحظه ای تردید شتابان شد به روی من

 

به اسانی مرا از ریشه باخاکم جدا کرد و

 

به ره افتاد

 

و او می رفت و من در دست او بودم

 

و او هرلحظه سر را رو به بالا ها

 

تشکر از خدا میکرد..

 

پس از چندی هوا چون کوره اتش زمین میسوخت

 

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام میسوخت

 

به لب هایی که تاول داشت گفت اما چه باید کرد

 

در این صحرا که ابی نیس...

 

به جانم هیچ تابی نیس....

 

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

 

برای دلبرم هرگز دوایی نیس...

 

و از این گل که جایی نیس...

 

خودش هم تشنه بود اما نمیفهمید حالش را

 

چنان می رفت و من در دست او بودم

 

و حالا من تمام هست او بودم

 

دلم میسوخت اما راه پایان کو؟

 

نه حتی اب ،نسیمی در بیابان کو؟

 

ودیگر داشت در دستش تمام جان من میسوخت

 

که ناگه....

 

روی زانو های خود خم شد

 

دگر از صبر او کم شد

 

دلش لبریز ماتم شد

 

کمی اندیشه کرد انگه

 

مرا در گوشه ای از ان بیابان کاشت

 

نشست و سینه را با سنگ خارایی زهم بشکافت...

 

زهم بشکافت...

 

اما...آه..!

 

صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو میکرد

 

زمین و اسمان را پشت و رو میکرد

 

وهرچه انجا بودو با غم روبه رو میکرد

 

نمیدانم چه گویم ..!

 

به جای اب خونش را به من میداد و بر لب های او فریاد:

 

بمان ای گل..و من ماندم نشان عشقو شیدایی وبا ای

ن رنگ و زیبایی

 

و نام من شقایق شد

 

 

 

 

 

نظرات شما عزیزان: